Ukryta Kotlina

-шлюха! Zacznij żyć człowieku! Naprawdę nie pamiętasz, jak mówiła ci o TWOIM źrebaka z nią? Wtedy od nas uciekłeś... Szukałem cię wiele dni... Ale nie szukałem takiego egoisty! Fryzyjko! Poznaj najgłupszego ojca na tej planecie! Jesteś taki głupi! Nawet nie pamiętasz własnego syna! Żal mi cię. Wypchaj się od mamy! Ona była inna! Myślała, że zginąłeś, więc chciała się zabić, żeby z tobą być, a ty jesteś w stanie prawie, że idealnym?! Zabij się- Sztorma przejęły emocje... Nie chciał ich z resztą powstrzymywać. Niech dowie się co mu zrobił.

Położył uszy po sobie i wściekle zamiótł ogonem po tylnych pęcinach. Co on sobie wyobrażał?! Psychiczny jakiś czy co? Furaha nie wiedział, czy rudy miał urojenia, czy po prostu odbiło mu coś niezidentyfikowanego, ale nie miał zamiaru się nad nim litować. W ogóle nie był zbyt empatycznym osobnikiem.
- Uważaj na słowa - warknął, a jego ton zrobił się niepokojąco niski - Coś ci się pokiełbasiło. Mylisz się. Nie znam cię i na pewno nie jestem twoim ojcem. Mimo wszystko PAMIĘTAM jeszcze gdzie i z kim... - urwał, zdając sobie sprawę, że Mad wciąż tu jest, a on niekoniecznie ma ochotę o tym przy niej mówić. Kontynuując starał się brzmieć w miarę łagodnie i racjonalnie. Starał się, choć niekoniecznie mu wyszło. Był chyba zbyt wzburzony - Psujesz mi reputację. Mad, nie słuchaj go - zakończył zwracając się do klaczy.

Śmiać się czy płakać? Czy może jeszcze stąd uciec póki można? Nie no to po prostu było.. chore, dziwne. Obydwaj mierzyli się wzrokiem. Zachowywali się, jakby po prostu w każdej chwili chcieli zaatakować drugiego.
Fur chyba zagalopował się z tłumaczeniami. Spojrzała na niego i zastrzygła uchem. No chyba, nie będzie teraz spowiadał się Sztormowi gdzie i z jaką klaczą flirtował.
- Tak wiem. - odpowiedziała - Jak już wcześniej mówiłam. - zaczęła i skierowała wzrok na wysokiego - Twoja matka musiałaby być o wiele wyższa od Ciebie aby urodzić takiego źrebaka, z o wiele od siebie niższym koniem. - oznajmiła. Może trochę chaotycznie, ale cóż. Przynajmniej się wypowiedziała się z sensem. Odrzuciła grzywkę z oka i czekała na to co powiedzą...

Obydwoje zdawali się chcieć doprowadzić Sztorma do płaczu... Udało im się. Sztormowi nagle zaczęło coś chodzić po głowie. Przypomniał sobie szerokie rozstąpienie ziemi parę metrów dalej... Teraz chciał być już tylko z mamą. Chciał umrzeć. Niestety nie było mu ostatnio wesoło, więc taka śmierć, koniec życia były mu potrzebne. Pomyślał o skoku w przepaść... Nie chciał żyć, więc zaczął cwałować w przepaść, lecz takiego ruchu ze strony Furachy się nie spodziewał