Borówkowy las

Przykłusowała w to miejsce po czym zatrzymała się i rozejrzała. Słońce górowało na bezchmurnym niebie i niemiłosiernie grzało. Jedynie chłodniejszy wiatr dawał ochłody. Wzięła głęboki oddech i zastrzygła uchem.
Podeszła do najbliższego krzaka i zjadła kilka borówek. Były naprawdę dobre. Rozmyślała o swoim synu. Był taki piękny... Nie mogła się doczekać, aż zobaczy go jak zakłada własny harem i rodzinę.
Tamten dzień był bardzo cichy i spokojny. W oddali było słychać tylko śpiew ptaków. Przymknęła oczy i oparła się o drzewo, rozmyślając o tym co ją niedawno spotkało.
//zarezerwowane ^^

Słodki zapach borówek przyciągał Sanę. Szła, już coraz pewniej stawiając kopytka, mała, wojująca. Była gotowa zmierzyć się z całym światem. Przybiegła rytmicznym galopem, staranowała jagodowe krzaki. Wyrwała pyskiem kawałek jednego z nich i zaczęła przeżywać, razem z łodyżkami i liśćmi. Trawiasto-słodki smak zaśpiewał w jej ustach, Sana bryknęła. Połknęła borówki i zaczęła im się uważniej przyglądać. Zauważyła, że migotały dziwnym połyskiem. A nawet formowały jakiś obraz w jej myślach. Czarna, fryzyjska klacz... potrząsnęła głową, obraz zniknął. Pobiegła więc dalej. Wybałuszyła więc oczy na widok najprawdziwszej czarnej klaczy fryzyjskiej, takiej samej, jaką ukazała się jej w tych... borówkach? Jak to właściwie stało?
- Chorela! - wyrzuciła z siebie, patrząc na klacz. Miała jakieś zwidy? Halucynacje? Najwyraźniej jagody uznały, że Madaline też może stanowić zagrożenie dla źrebaka. Może i prawda.

Otworzyła powoli oczy i przeciągnęła się. Usłyszała jakiś dźwięk. Chyba ktoś tu jest pomyślała i rozejrzała się uważnie.
Po jakimś czasie ukazała się jej mała klaczka. Na jej słowa zaniemówiła. Taka mała i tak się wyraża? No cóż. Wyglądała jakby się jej przestraszyła, ale Madaline nie miała pojęcia dlaczego.
- Yy... Cześć - zaczęła i uśmiechnęła się - Nie musisz się mnie bać. Jestem Madaline, a ty? - dodała. Stała nadal w miejscu i przyglądała się małej. - Znasz może Ayushidarę? - spytała rozpromieniona. Ciekawe czy jej syn już kogoś zna... byłoby fajnie.

Powiedzieć, że Sanaiko się zawstydziła, to zdecydowanie za dużo. Ona co najwyżej pojęła, że zrobiła coś nie do końca tak, ale jak zwykle nie wiedziała co i nie dociekała. Dorosły świat był dla niej zagadką.
- Nie boję się! Ehm... Bo ja cię widziałam w tych borówkach... I to było dziwne - powiedziała mocnym, dziecięcym głosikiem. Zjawisko czyjegoś portretu w owocach było dla niej dziwne, ale tak samo dziwne, jak ptaki czy woda - czyli można przejść nad tym do porządku dziennego. - Dzień dobry... Możesz mi mówić Sana. - Zaszurała kopytem o podłoże, rozgniatając jakiegoś zielonego robaczka na krwawą miazgę. Uśmiechnęła się rezolutnie, słysząc znajome imię.
- Znam go! Spotkałam go na psu... psu... psutyni! Byłam tam sama i on też - powiedziała, nie rozumiejąc, że może tym narobić świeżo poznanemu koledze kłopotów u mamuśki. W końcu która rodzicielka chcialaby, żeby jej dziecko włóczyło się samo po spękalinach?

Jej słowa były nieco... dziwne. W borówkach? Zobaczyć kogoś? Eee, tam! Kiwnęła tylko głową i słuchała jej dalej.
Głośno westchnęła i zastrzygła uchem. Spojrzała w oczy małej. I po chwili zdała sobie sprawę, że były identyczne do Banderasa. A co jeśli to jest jego córka? Maść też w jakimś stopniu była podobna...
- Mam pewne pytanie Sano - zaczęła - Czy wiesz może jak nazywają się Twoi rodzice? - zapytała. - Chyba należymy do tego samego stada - dokończyła z uśmiechem. Hmm... czyli Sana jest siostrą Ayu pomyślała i ucieszyła się.

Dostrzegła falujące na twarzy Maddie emocje i pojęła, że klacz jej nie uwierzyła. Ale Sanaiko nie była z takich, co się przejmują tym, czy ktoś im wierzy czy nie. Nie wierzy to nie, z pewnością gorzej na tym wyjdzie!
- Moi rodzice to moi rodzice - powiedziała i zacisnęła szczęki. Nie będzie się spowiadać przypadkowej osobie! Kim ona jest, żeby ją wypytywać o dane osobowe? - Nie znam ci więc ci nie powiem - poinformowała ją, pomimo wewnętrznego wzburzenia dość spokojnie. Mogła i sobie być matką Ayu. Ale Sana nie zamierzała się że wszystkim zdradzać.

Klaczka jak na źrebaka zachowywała się nieco niegrzecznie. Przynajmniej tak Madaline to odebrała. Poczuła się nieprzyjemnie w jej towarzystwie. Głośno westchnęła i sięgnęła po kilka borówek.
- Ehem - powiedziała i kiwnęła głową - Jak tam uważasz - powiedziała i spojrzała na niebo. - Ja tylko mówię co myślę, i nie musisz tak ostro reagować - dodała spokojnie. Sana była nieco wkurzona. Przynajmniej tak to wyglądało. Przeżyła wiele podobnych sytuacji. I tak już tamtych źrebaków więcej nie zobaczy.

Sana była trochę nieokrzesana, to fakt. Były konie, które natychmiast zyskiwały jej sympatię. Były takie, które wzbudzały w niej nieufność. Jak można ufać komuś, kogo porter pojawił się w borówkach? To ewidentnie czary. Sanaiko nagle odkryła w sobie zainteresowanie czarami.
Spojrzała na Madaline iskrzącymi oczyma. No, dobra.
- Jestem z haremu - powiedziała. Z tego, co było jej wiadome, na tej ziemi istniał jeden harem i należał do jej ojca. Uznała więc, że nie musi mówić nic więcej. Biały ogon znowu furkotnął w powietrzu, próbując chlasnąć jakiegoś wstrętnego owada.

Spojrzała na nią i kiwnęła głową. Zdążyła zauważyć, że klaczka jest nieco nieufna, ale nie mogła się powstrzymać.
- Ja również. Należę do haremu Banderasa - powiedziała i spojrzała na nią. Odciążyła sobie jedną nogę i zastrzygła uchem.
Czuła przyjemny chłód na ciele. Stała w cieniu, więc nic w tym dziwnego. Odsunęła grzywkę z oka i słuchała Sany. Wzięła z najbliższego krzaka jeszcze kilka owoców. Była głodna. Sama nie pamięta kiedy ostatnio coś jadła.